Op zoek naar antwoorden: rootsreis
Op zoek naar antwoorden: “wie is Pinki-Els”? : van negatieve adoptie-ervaring naar positieve actie voor Indiase vrouwen, meisjes en jongens!
Als geadopteerde ben ik reeds jaren op zoek naar wie ik ben en naar mijn thuis! Ik, Els – Pinki of is het Pinki-Els zoekend in het duister maar nooit opgevend. Velen hebben mij in de steek gelaten en dachten dat ik nooit naar India zou gaan maar uiteindelijk werd dit wel gerealiseerd in februari 2012!
In mijn adoptie-gezin was ik enig kind. Alhoewel mijn adoptieouders op hun manier goed voor me gezorgd hadden en me materieel gezien een luxe-leven hadden gegeven, voelde ik me emotioneel zeker niet thuis bij hen! In het begin kende ik niks anders en denk je dat dit ‘normaal’ is. En het was me goed ingepeperd dat ik een mooi, onbezorgd leven had! Maar eigenlijk was het maar schijn! Mijn ouders waren het soort koppel voor de buitenwereld: “kijk eens, ze hebben een vreemd kind wel gedaan. Wat zijn dat toch weldoende mensen. Dat kind is met haar kont in de boter gevallen!” Ik was een “beeld” van een kind maar ik voelde mij niet de Pinki die ik wilde zijn!
Nu jaren later en nooit opgevend, ben ik voor het eerst na 28 jaar naar India gereisd. Die rootsreis was heftig, zwaar, emotioneel! Zo zwaar en emotioneel dat ik ziek werd en opgenomen in het ziekenhuis. De combinatie van het op zoek gaan met de confrontatie met alle geuren en herinneringen en schrijnende armoede was er voor mij er teveel aan! Mijn geest stopte te werken en mijn lichaam gaf het op!
Mijn enige verbinding die ik had in India was zuster Dionysia. Ik heb haar ontmoet en het is een geweldige vrouw die voor de Missionaries of Charity (Orde van Moeder Theresa) werkt. Zij is in mijn geheugen gebleven al die jaren! Ook haar warmte en liefdevolle zorgen van toen naar mij toe, heb ik terug mogen voelen. Dit doet ze nog steeds in haar missie! Zij doet haar missie met haar buikgevoel! En dat buikgevoel heb ik van haar meegekregen! Het klinkt zo raar! Ik voelde dat ik mijn energie nu moest gebruiken voor andere ‘Pinkies’ en ‘Rajeshen’ en dat is wat Sr. Dionysia mij heeft laten inzien: de negatieve ervaring van adoptie omzetten naar positieve actie voor Indische vrouwen, meisjes en jongens die in extreme armoede leven in dorpjes.
Na het bezoek trokken we door Kolkatta. Daar lag mijn adoptiedossier. Na veel zagen en onderhandelen kreeg ik mijn dossier te zien. Ik verwachtte niets! Maar toen ik HET document kreeg waarop ik al 28 jaar op wachtte, kwamen mijn tranen! Again!!! Man, wat ik toen voelde! Woede, haat, verbondenheid, … Alles kwam naar boven! Ik was kwaad op het adoptiebureau, mijn adoptie-ouders! Omdat ze DAT ene document nooit hadden opgestuurd!!!! In het dossier kwam ik veel te weten en toch weer niet en toch voelde ik (terug) mij verbonden… Met mijn biologisch vader! Voelde zijn pijn, onmacht… omdat hij mij moest afstaan! Op het document stond niet veel: de naam van mijn vader, wanneer ik in het weeshuis ben binnengebracht en wie mij had binnengebracht (mijn vader) en dat mijn moeder overleden was!!! Dat was voor mij belangrijk en verschrikkelijk pijnlijk! Mijn vader bracht me op zijn arm op 2,5 jarige leeftijd naar het weeshuis. Dus dat betekende dat ik mijn eerste levensjaren bij mijn moeder doorgebracht heb. En ik die basis van warmte en genegenheid van mijn ouders heb meegekregen! Die liefdevolle basis die ook sr. Dionysia me verder gaf. Dit geluk had ik en ondanks alles wat er met mij gebeurde in België! Die liefde waarop ik recht had, hebben ze mij in België niet (kunnen/willen) gegeven! Ik wil niet ondankbaar zijn naar mijn adoptie-ouders, maar waar ik recht op had om te zijn wie ik was en ben, heb ik helaas niet van hen gekregen. Dat je respect en een “soort” vorm van dankbaarheid moet uiten, ja! Inderdaad! Maar moest dit met de pap ingelepeld worden terwijl er schrijnend tekort aan een warm thuis was ???
Dankzij het met mijn eigen ogen gezien en gevoeld te hebben wat de kinderen en vrouwen nodig hebben in India én door mijn eigen ervaring, wil ik me inzetten voor hen en dit door de stimulans dat Sr. Dionysia mij gaf! Hier in België, zij aan zij heb ik een Side By side Foundation India opgericht! Meer uitleg vind je op https://sidebysidefoundationindia.webnode.nl/
Ik besef heel goed dat ik de kans gehad heb om te studeren, om min of meer toch ondanks vele tegenslagen een toekomst op te bouwen en anderzijds een droom gerealiseerd om een kijk te hebben op de wereld, op India, op mijn roots! Een toekomst te bouwen met positieve energie ! We moeten hen in India ook die kansen kunnen geven. Zij kunnen in elk geval op mij rekenen !!!
